Sustained peripheral somatosensory stimulations, such as high-frequency repetitive somatosensory stimulation (HF-RSS) and vibrated stimulation, are effective in altering the balance between excitation and inhibition in the somatosensory cortex (S1) and motor cortex (M1). A recent study reported that whole-hand water flow (WF) stimulation induced neural disinhibition in the M1. Based on previous results, we hypothesized that whole-hand WF stimulation would lead to neural disinhibition in the S1 because there is a strong neural connection between M1 and S1 and aimed to (...) examine whether whole-hand WF stimulation would change the neural balance between excitation and inhibition in the S1. Nineteen healthy volunteers were studied by measuring excitation and inhibition in the S1 before and after each of the four 15-min interventions. The excitation and inhibition in the S1 were assessed using somatosensory evoked potentials (SEPs) and paired-pulse inhibition (PPI) induced by single- and paired-pulse stimulations, respectively. The four interventions were as follows: control, whole-hand water immersion, whole-hand WF, and HF-RSS. The results showed no significant changes in SEPs and PPI following any intervention. However, changes in PPI with an interstimulus interval (ISI) of 30 ms were significantly correlated with the baseline value before whole-hand WF. Thus, the present findings indicated that the whole-hand WF stimulation had a greater decreased neural inhibition in participants with higher neural inhibition in the S1 at baseline. Considering previous results on M1, the present results possibly show that S1 has lower plasticity than M1 and that the duration (15 min) of each intervention may not have been enough to alter the balance of excitation and inhibition in the S1. (shrink)

The dialectical position in contemporary Jewish thout from Rav Kook to Rav Shagar.

This sixth volume of Collected Papers includes 74 papers comprising 974 pages on (theoretic and applied) neutrosophics, written between 2015-2021 by the author alone or in collaboration with the following 121 co-authors from 19 countries: Mohamed Abdel-Basset, Abdel Nasser H. Zaied, Abduallah Gamal, Amir Abdullah, Firoz Ahmad, Nadeem Ahmad, Ahmad Yusuf Adhami, Ahmed Aboelfetouh, Ahmed Mostafa Khalil, Shariful Alam, W. Alharbi, Ali Hassan, Mumtaz Ali, Amira S. Ashour, Asmaa Atef, Assia Bakali, Ayoub Bahnasse, A. A. Azzam, Willem K.M. Brauers, Bui (...) Cong Cuong, Fausto Cavallaro, Ahmet Çevik, Robby I. Chandra, Kalaivani Chandran, Victor Chang, Chang Su Kim, Jyotir Moy Chatterjee, Victor Christianto, Chunxin Bo, Mihaela Colhon, Shyamal Dalapati, Arindam Dey, Dunqian Cao, Fahad Alsharari, Faruk Karaaslan, Aleksandra Fedajev, Daniela Gîfu, Hina Gulzar, Haitham A. El-Ghareeb, Masooma Raza Hashmi, Hewayda El-Ghawalby, Hoang Viet Long, Le Hoang Son, F. Nirmala Irudayam, Branislav Ivanov, S. Jafari, Jeong Gon Lee, Milena Jevtić, Sudan Jha, Junhui Kim, Ilanthenral Kandasamy, W.B. Vasantha Kandasamy, Darjan Karabašević, Songül Karabatak, Abdullah Kargın, M. Karthika, Ieva Meidute-Kavaliauskiene, Madad Khan, Majid Khan, Manju Khari, Kifayat Ullah, K. Kishore, Kul Hur, Santanu Kumar Patro, Prem Kumar Singh, Raghvendra Kumar, Tapan Kumar Roy, Malayalan Lathamaheswari, Luu Quoc Dat, T. Madhumathi, Tahir Mahmood, Mladjan Maksimovic, Gunasekaran Manogaran, Nivetha Martin, M. Kasi Mayan, Mai Mohamed, Mohamed Talea, Muhammad Akram, Muhammad Gulistan, Raja Muhammad Hashim, Muhammad Riaz, Muhammad Saeed, Rana Muhammad Zulqarnain, Nada A. Nabeeh, Deivanayagampillai Nagarajan, Xenia Negrea, Nguyen Xuan Thao, Jagan M. Obbineni, Angelo de Oliveira, M. Parimala, Gabrijela Popovic, Ishaani Priyadarshini, Yaser Saber, Mehmet Șahin, Said Broumi, A. A. Salama, M. Saleh, Ganeshsree Selvachandran, Dönüș Șengür, Shio Gai Quek, Songtao Shao, Dragiša Stanujkić, Surapati Pramanik, Swathi Sundari Sundaramoorthy, Mirela Teodorescu, Selçuk Topal, Muhammed Turhan, Alptekin Ulutaș, Luige Vlădăreanu, Victor Vlădăreanu, Ştefan Vlăduţescu, Dan Valeriu Voinea, Volkan Duran, Navneet Yadav, Yanhui Guo, Naveed Yaqoob, Yongquan Zhou, Young Bae Jun, Xiaohong Zhang, Xiao Long Xin, Edmundas Kazimieras Zavadskas. (shrink)

De vagebond was van oudsher een randfiguur die de samenleving de rug toekeerde en in verband werd gebracht met bedelarij, maar dat veranderde in de negentiende eeuw: kunstenaars en andere kritische geesten kozen de vagebond juist als voorbeeld. Zij vestigden zich op eenzame locaties en verafschuwden hebzucht en commercie.0Deze dwarsdenkers zijn de voorboden van een trend in de wereld van vandaag. Deels omdat zij de huizenprijzen niet meer kunnen betalen, deels omdat zij het postkapitalistische systeem verwerpen, ontwikkelen jongeren alternatieve levenswijzen. (...) Ze verlaten de gebaande paden en bouwen tiny houses aan de rafelranden van de maatschappij; verbeelding, liefde voor de natuur en vrijheidszin staan voor hen centraal.0In zijn 'Handboek voor de vagebond' presenteert Léon Hanssen belangrijke vertegenwoordigers van deze manier van zwerven, wonen en denken. Van de Amerikaan Henry David Thoreau met zijn pleidooi om de bossen in te trekken, via de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein, die zich in een hut aan een Noorse fjord installeerde, tot de Engelse schuurbewoner en schrijfster Catrina Davies anno nu: zij staan voor een levenshouding die voor ons allemaal inspirerend kan zijn. (shrink)

Ben shu xi "Zhuzi xue yan jiu cong shu" zhi yi zhong. Zuo zhe cong Zhuzi ge zhi lun xing cheng de xue shu bei jing, ge zhi lun jian gou de xin lu li cheng, ge zhi lun de li lun nei han, ge zhi lun yu ke xue yan jiu, Zhuzi men ren ji hou xue de ge zhi lun, Zhuzi ge zhi lun de yan bian yu ge zhi xue deng fang mian xiang xi lun (...) shu le Zhuzi de ge wu zhi zhi lun si xiang. (shrink)

Christelijke ethiek, in de traditie ook wel moraaltheologie genoemd, is een van de meest omstreden onderwerpen binnen de theologie, maar ook daarbuiten. Toch is het doel van deze ethiek 'een leven in volheid en vrijheid'. Zonder ethische richtlijnen en persoonlijke verantwoordelijkheid kan een leven niet slagen. Normen en wetten hebben als doel ruimte te scheppen voor het leven en dat te beschermen. Deze vrijheid invullen, daar zijn mensen zelf verantwoordelijk voor. En verantwoordelijk zijn betekent: een antwoord verschuldigd zijn aan iemand. (...) Ethiek voltrekt zich daarom altijd in relatie: tot het eigen geweten, tot het goede dat te verwezenlijken valt, en in relatie tot andere levende wezens en de natuur. Christelijke ethiek plaatst deze verantwoordelijkheid bovendien in relatie tot God. Mensen zijn vrij maar ook beperkt; zij doen elkaar kwaad en hebben behoefte aan vergeving en verzoening. (shrink)

Ben shu yi "zhou xin shi dai" Zhongguo wen hua ren wen xing te zheng xing cheng ji qi dui Zhongguo zhe xue te zhi de su zao wei qie ru dian, zai xi tong shu li ru xue xin xing lun de ji ben zhu ti he li shi fa zhan, jie shi qi te zheng de ji chu shang, cong dao de yu sheng ming, dao de shi jian deng fang mian dui tang jun yi dao de (...) xing shang xue jin xing le shen ru de yan jiu. (shrink)

Non, tout n'est pas politique. Il faut sans doute vivre en compagnie des autres, avec des lois et des forces de coercition pour garantir la subsistance commune. Mais cela ne constitue que les conditions du niveau de vie dont la chose publique s'occupe (souvent si mal): il nous reste alors a rendre nos existences vivables. Pour preparer l'insurrection de vivre, ne comptons guere sur la representation nationale, les lois du marche, la technologie, les comportements citoyens, ni non plus les derniers (...) mouvements d'indignation ou de rebellion. Sans abandonner la malheureuse necessite de la lutte (elle a certes son utilite), apprenons plutot a donner a la politique le conge qu'elle merite. Voici une provocation singuliere, une invitation a repenser les pretendues fins de la politique, mais independamment d'elle. (shrink)

L’ouvrage de Jacques Girault commence par l’évocation d’une chanson fredonnée par les jeunes femmes et les jeunes hommes à la fin des années 1930 « Marchons au devant du bonheur » qui explique le titre un peu triomphaliste de cet album richement illustré, titre qui se veut aussi un fil conducteur centré sur la part de rêve apportée aux plus démunis par les mesures-phares du Front populaire sur la limitation des horaires de travail et les congés payés. La mixité comme (...) le tutoiement ou le senti... (shrink)

This paper shows that the two anonymous questions transmitted on ff. 82vb-85va of ms. Vat. lat. 4082, previously ascribed to Nicole Oresme, are not by him. The ascription of this text to Oresme dat...

Chuan bo Zhuzi jia li, xuan jiang Tai zu sheng yu, shi Ming chao zai di fang tui xing de zui zhu yao de liang zhong she hui li jiao xing shi, xian shi chu li zhi shi zhong shi wang chao zheng zhi de yi ge he xin li nian he shou dao te bie qiang diao de she hui zhi li fang shi. Jia li shi wang chao zheng zhi wen hua de yi bu fen, Ming chao wei (...) le tui guang jia li, jian li qi duo qu dao, duo ceng ji de jia li chuan bo: ji you guan fang chang dao ye you min jian zi wei, ji you li shu, li tu deng wen ben xing shi, yi you shi ren shi fan, zhi dao deng fei wen ben xing shi. (shrink)

Dans cet article, nous revisitons le premier site de la "Promenade Vernet" du "Salon de 1767" à l'aune de la théorie du modèle idéal exposée dans la "Lettre-préface" du même ouvrage. Si cette conception de l'idéalité constitue une charge contre la théorie de la "belle nature" de l'abbé Batteux, Diderot vise à travers elle toute une tradition esthétique qui confère à l'art la mission de faire voir la nature comme un ouvrage divin. Diderot, dans cette promenade, mobiliserait donc les paysages (...) de Vernet pour subvertir toutes les catégories de l'esthétique de ses prédécesseurs, et, par là même, pour donner son congé à toute forme de transcendance dans la nature. (shrink)

Leopold Flam (1912-1995) woont voor een groot deel van zijn jeugd in een kelder in Antwerpen. Zijn ouders, Joodse mensen die uit Lublin naar België emigreerden, kunnen lezen noch schrijven, en proberen aan de kost te komen met leuren en bedelen. Op zijn dertiende begint Flam met het bijhouden van een even openhartig als meedogenloos dagboek. Socrates indachtig heeft hij het vaste voornemen zichzelf te leren kennen. Het mag een klein mirakel heten dat Leopold Flam in zijn opzet is geslaagd. (...) Hij overleefde de Holocaust en hij, de bedelaarszoon, werd hoogleraar filosofie. Hij publiceerde artikelen en boeken, maar zijn dagboeken - voor zover bewaard - behoren tot zijn sterkste werk. Ze vormen een aangrijpend epos dat ons de mens Flam laat zien, eerder dan de filosoof. Tegelijkertijd bieden ze een verhelderend tijdsdocument, met onder meer concrete informatie over zijn hulp aan Joden tijdens de Duitse bezetting en notities gemaakt terwijl hij gevangenzat in Buchenwald. Ondanks de vooroordelen en vervolging waarmee hij had af te rekenen, bleef hij geloven in zijn weg uit de duisternis naar het licht."--Publisher information. (shrink)

Ce texte présente le point de vue du comité de parents d’un hôpital psychiatrique affecté aux soins de longue durée dont la redéfinition de mission entraînera le congé des bénéficiaires qui seront dirigés vers des ressources extérieures. Depuis deux ans le comité s’oppose à ce transfert qui lui semble précipité, néfaste et improvisé. Le texte propose un point de vue qui met en valeur l’idée d’institution comme expression concrète et garante des principes sur lesquels repose toute société civilisée capable de (...) compassion face à ses citoyens les plus démunis. (shrink)

Le propre des grands œuvres est d’être une source infinie de réflexion pour les siècles qui la suivent. L’attraction de Platon se compte, comme un petit nombre d’autres auteurs, en millénaires. Ses dialogues n’en finissent pas d’émerveiller : hauteur de vue, atopie des analyses, diversité des thèmes, subtil congé donné à la vanité philosophique dans un mélange de jeu et de sérieux, mise en scène de personnages croqués rapidement ou peints lentement au fil du dialogue, ressorts infinis du styl...

Résumé : Le PPBS a été conçu comme un instrument destiné à ceux qui décident de l'allocation des ressources publiques : il doit leur permettre de prendre de meilleures décisions. S'il est très difficile de repérer et de juger les choix que le développement du système a inspirés aux Etats-Unis, il n'en est pas mains certain que ses résultats tangibles sant maigres car la masse des anciens programmes, principale source potentielle de moyens nouveaux, n'a guère été remise en question.La valeur (...) intrinsèque du PPBS ne peut être mise en cause. Ce qui doit l'être, c'est la lenteur de son développement, qui demeure peu avancé. Cette lenteur s'explique, car le système ne peut produire des fruits dans une terre stérile qu'on n'a pas préparée.La brutalité et les maladresses de l'opération déclenchée en 1965 dans le gouvernement fédéral américain ne pouvaient que renforcer la résistance au changement et retarder, sinon compromettre, le succès final. Les perspectives demeurent heureusement favorables, puisque la nouvelle administration ne semble pas décidée à faire machine arrière et que les Etats et Villes ont démarré sous de bien meilleurs auspices.La principale conclusion qu'imposent les expériences américaines est que toute juridiction intéressée par le PPBS doit impérativement développer, de la façon la plus générale, la volonté d'instaurer le système et s'assurer les moyens de le faire. C'est dire qu'il est peu sage d'engager la bataille sur tous les fronts à la fois : il faut tenter des percées. Mais c'est dire aussi combi en l'information et la formation sant essentielles. A cet égard, l'installation généralisée de certains éléments du système, à savoir la structure de programmes et le budget-programme, loin de présenter des inconvénients, peut constituer un excellent exercice en dehors de son utilité directe pour le preneur de décision. La bataille en cause est surtout celle de la conviction: l'outil est prêt, il est bon, encore faut-il que l' ouvrier accepte de s'en servir.Samenvatting:Planning-programming-budgeting werd ontworpen als een instrument voor diegenen die beslissen over de toewijzing van de overheidsmiddelen.Dit instrument moet de beslissers in staat stellen betere beslissingen te treffen. Het is niet makkelijk deze beslissingen op te sporen en te beoordelen welke in de Verenigde Staten getroffen werden onder invloed van de ontwikkeling van deze systeembenadering. Toch is het met vrij grote zekerheid te stellen dat de tastbare resultaten gering zijn omdat de veelheid aan oude programma's die tenslotte toch de voornaamste potentiële bronnen zijn van nieuwe middelen, nooit werden aangevochten.De intrinsieke waarde van PPBS kan daarom evenwel niet worden genegeerd. Wat wel dient aangeklaagd is de traagheid van zijn aanslepende ontwikkeling. Deze traagheid is te verklaren door het feit dat het systeem slechts vruchten kan afwerpen zo het ingeplant wordt in degelijk voorbereid terrein.De brutaliteit en de onhandigheden bij de operatie die in 1965 werd ingezet in het amerikaans federaal overheidsbestel konden niets anders dan de weerstand tegen de verandering versterken en afbreuk doen aan het uiteindelijk slagen van het systeem. Gelukkiglijk blijven de vooruitzichten gunstig want de nieuwe beleidsvoerders sinds de presidentsverkiezingen, blijken ermee te willen doorgaan en de staten en lokale overheden zijn ermee van wal gestoken onder veel betere omstandigheden. Het doorslaggevend besluit uit de amerikaanse ervaringen terzake is wel dat elke instantie welke belangstelling heeft voor PPBS, nodig moet op zo breed mogelijk vlak de wil doen groeien om het systeem te ontwikkelen en er ook de nodige middelen toe ter beschikking stellen. Dit betekent tevens dat het weinig aan te bevelen is de strijd op alle fronten terzelvertijd aan te binden maar wel geleidelijk doorbraken te verwezenlijken. Dit brengt dan evenwel ook met zich dat informatie en vorming essentieel zijn bij deze strategie. In dit verband moet dan ook gezegd worden dat reeds het invoeren van sommige deelementen van het systeem, zoals de programmastructuur en het programmabudget, voor de beslisser nuttig kan zijn voor zijn persoonlijk inzicht en vorming.De te voeren actie dient nog slechts te worden toegespitst op het overtuigen van de verantwoordelijken. Het instrument is immers gebruiksklaar en degelijk, er is alleen nog het wachten op de wil van de gebruiker dit instrument ter hand te nemen. (shrink)

Ben shu shi zuo zhe cong du shu bi ji zhong xie qu de yi zu san wen sui bi, fan ying le zuo zhe zai yi shu he zhe xue shang de tan suo yu zhui qiu.

1. Ish ha-halakhah : dat o halakhah? -- Me-ḥeḳer ha-todaʻah le-teʼur ishiyot ha-ḳiyum.

Bestaat de kernactiviteit van de meester erin om zijn eigen kennis uit te leggen en over te dragen? De Franse filosoof Jacques Rancière laat zien dat een gelegenheidsexperiment van Joseph Jacotot ons een ander voorbeeld aanreikt: de onwetende meester. In zijn boek De onwetende meester: vijf lessen over intellectuele emancipatie (Le maître ignorant: Cinq leçons sur l'émancipation intellectuelle) stelt hij dat de onwetende meester evengoed of zelfs beter in staat is leerlingen iets te leren dan de wetende meester. Rancière neemt (...) in feite twee onderwijspraktijken als voorbeeld: de traditionele praktijk van de wetende meester die uitleg geeft en kennis overdraagt en de experimentele praktijk van de onwetende meester die geen uitleg geeft maar vooral gericht is op de verificatie van aandacht. In dit artikel wil ik op basis van een korte analyse van deze twee praktijken laten zien hoe we uit Rancière’s boek een model kunnen afleiden voor het articuleren van de theoretische principes die impliciet in onderwijspraktijken werkzaam zijn. Dit model is gestoeld op het volgende uitgangspunt: door een succesvolle of juist problematische onderwijspraktijk als voorbeeld te nemen kunnen we de theoretische principes articuleren die erin werkzaam zijn. Dit schept de mogelijkheid om de focus van de van de praktijken naar de principes te verleggen. Hierdoor wordt de onderwijspraktijk op een nieuwe manier inzichtelijk en kunnen we haar theoretisch expliciteren. (shrink)

Ben shu cong xi le mei xue wen ben jie du jiao du tan tao le xi le shen mei jiao yu si xiang. ben shu ren wei, xi le mei xue tong guo dui ren xing he mei de te xing ben zhi lian xi de chan shu, tong shi hui da le " ren shi shen me? " he " mei shi shen me? " zhe ge zi gu xi la yi lai yi zhi kun rao ren (...) de wen ti. (shrink)

Ben shu zhu yao cong san ge fang mian dui Zhou Dunyi li xue si xiang de mei xue te zhi jin xing jie du: yi shi gen ju qi "tai ji" guan fen xi "tai ji" zhi yuan rong mei, dong jing mei, he xie mei; er shi zai dui qi "jun zi guan" he "sheng ren guan" jin xing yan jiu de ji chu shang, zhan xian gang jian, zhong he, gao jie, sa luo, shang zhuo de (...) jun zi ren ge he yi "le" wei ben de sheng ren jing jie, shi dui chuan tong ren ge mei xue ji xian shi you chao yue de shuang chong te zheng de jin yi bu chan shi; san shi zai "xiang" yu "yi", "wen" yu "dao", "le" yun "li" de guan xi zhong fen xi "wen yi zai dao" de mei xue yi yun, cong ben ti de gao du fen xi wen dao guan xi, jiao wei jing zhun de chan shi le Zhou Dunyi "wen yi zai dao" de wen xue si xiang. (shrink)

Xue xi he yan jiu Zhongguo zhe xue, yi ban lai shuo, Feng xian sheng shi ke chao er bu ke yue de. Yi si shi, hou ren wan quan ke neng er qie ye ying dang sheng guo Feng xian sheng, dan shi que bu neng rao guo Feng xian sheng. Rao guo Feng xian sheng, bu dan bi ran yao duo fei li qi, er qie rong yi zou wan lu er nan yu shen ru tang ao. Feng (...) Youlan zuo wei wo guo jin dai zhe xue de yi dai ju bo, zai mou zhong yi yi shang, ying xiang liao zheng ge jin dai Zhongguo zhe xue de ge ju. Er dui yu Feng Youlan zhe xue ji qi xue shu sheng ya de yan jiu, ye sui zhe dang dai guo xue yan jiu de xing qi, shou dao yue lai yue duo de guan zhu. Minguo shi qi de Zhongguo xue shu jie, ying gai shuo shi hui ju le yi da pi kua shi dai de xue shu jing ying, te bie shi zai chuan tong xue shu ling yu, kan cheng yi chang si xiang de sheng yan.ben shu zuo zhe zai hao ru yan hai de Minguo wen xian zhong, jing xin zheng li chu dang shi xue jie dui Feng Youlan zhe xue de hui ying he dui hua, qi zhong bao kuo zhu ru Chen Yinke, Jin Yuelin, Hu Shi, Zhang Dainian, Cai Shangsi deng yi da pi xue jie tai dou de wen zhang, zi liao xing fei chang qiang, bu jin fan ying le zhu wei xue zhe ge ren de du dao jian jie, geng cong yi ge ce mian fan ying le Minguo shi qi Feng Youlan zhe xue yan jiu de sheng kuang, dui dang xia yan jiu Feng Youlan zhe xue si xiang ju you zhong yao de can kao jia zhi. (shrink)

Que la situation de certaines femmes se soit améliorée, cela ne signifie pas que la condition des femmes en général a changé en profondeur, et que le féminisme peut prendre congé. Au contraire, à la fois comme pensée, comme discours, comme pratique et comme éthique, le féminisme reste indispensable à l'avènement d'un monde meilleur.Although some women fare better in our society, this does not mean that the situation of women in general is no longer problematic, and that feminism is no (...) longer needed. On the contrary, as a way of thinking, as a discourse, as a praxis and as an ethics, feminism remains essential to the coming of a better society. (shrink)

Ben shu yi jian ming e yao de bi chu xiang du zhe ti gong le yi fu quan jing shi de xi fang mei xue li shi hua juan.Qi nei rong han gai cong gu xi la,Luo ma zhi dao 20 shi ji de xi fang mei xue si xiang he li lun cheng guo,Qi zhong yi li lun xing tai de mei xue si xiang wei zhu gan,Tong shi she ji wen xue yi shu yi ji she (...) hui feng shang suo ti xian de shen mei yi shi. (shrink)

A une époque où la pensée critique semble camper sur des bases inébranlables, Scheler entreprend de remettre en question un ensemble de présupposés typiquement kantiens. Celui qu’il prend en effet le plus directement à parti est le schéma rationaliste qui les fonde tous à l’origine. C’est ainsi que l’essentiel de sa philosophie consistera, expliquent les spécialistes, à jouer le sentiment contre l’intellect. Il ne convient pas de renouveler ce constat — fût-ce sous un angle nouveau —, mais bien plutôt de (...) dévoiler ce qui constitue ses conditions de possibilités. L’originalité de la pensée schelerienne, en deçà de son opposition à la toute puissante « raison raisonnante », réside certainement en (grande) partie dans la mise en place rigoureuse et concise d’un cadre phénoménologique capable de fournir les outils nécessaires à l’élaboration de sa critique. En effet, Scheler ne subordonne la raison au sentiment qu’à la suite d’un long travail phénoménologique de remise en question du sujet, de l’Ego. C’est ce travail que nous nous proposons de retracer ici en suivant pas à pas la manière dont il prend congé de la synthèse et de l’unité transcendantales pour s’orienter vers une pensée de la diversité. (shrink)

The era from the late fifties to the early seventies was marked in Africa and the Caribbean by a rush of newly articulated anticolonial sentiment that was associated with the burgeoning of both international back consciousness and more localized nationalist movements. Between 1957 and 1973 the vast majority of African and the larger Caribbean colonies won their independence; the same period witnessed the Cuban and Algerian revolutions, the latter phase of the Kenyan “Mau Mau” revolt, the Katanga crisis in the (...) Cong, the Trinidadian Black Power uprising and, equally important for the atmosphere of militant defiance, the civil rights movement in the United States, the student revolts of 1968, and the humbling of the United States during the Vietnam War. This period was distinguished, among Caribbean and African intellectuals, by a pervasive mood of optimistic outrage. Frequently graduates of British or French universities, they were the first generation from their regions self-assured and numerous enough to call collectively for a renunciation of Western standards as the political revolts found their cultural counterparts in insurrections against the bequeathed values of the colonial powers.In the context of such challenges to an increasingly discredited European colonialism, a series of dissenting intellectual chose to utilize a European text as a strategy for getting “out from under this ancient mausoleum of [Western] historic achievement.”1 They seized upon The Tempest as a way of amplifying their class for decolonization within the bounds of the dominant cultures. But at the same time these Caribbeans and Africans adopted the play as a founding text in an oppositional lineage which issued from a geopolitically and historically specific set of cultural ambitions. They perceived that the play could contribute to their self-definition during a period of great flux. So, through repeated, reinforcing, transgressive appropriations of The Tempest, a once silenced group generated its own tradition of “error” which in turn served as one component of the grander counterhegemonic nationalist and black internationalist endeavors of the period. Because that era of Caribbean and African history was marked by such extensive, open contestation of cultural values, the destiny of The Tempest at that time throws into uncommonly stark relief the status of value as an unstable social process rather than a static and, in literary terms, merely textual attribute. Rob Nixon is a Ph.D. candidate in English at Columbia University. He is working on the topics of exile and Third World-metropolitan relations in the writing of V. S. and Shiva Naipaul. His previous contribution to Critical Inquiry is “No Names Apart: The Separation of Word and History in Derrida’s ‘Le Dernier Mot du Racisme’ ”. (shrink)

Hoe moet een democratie omgaan met antidemocraten, wat zijn de bedreigingen van de democratie, en hoe moeten die bedreigingen begrepen worden? Deze vragen staan centraal in het debat over weerbare democratie. Een discussie die aan actualiteit wint door de bedreigingen van religieus extremisme enerzijds en antirechtsstatelijke politieke partijen anderzijds. In dit artikel willen wij aantonen dat het debat over weerbare democratie verdiept kan worden door bestudering van het werk van Claude Lefort en Karl Popper. Het artikel is dan ook niet (...) zozeer een studie van het werk van Lefort en Popper als zodanig, maar in de eerste plaats een bijdrage aan de politiek-filosofische theorievorming over weerbare democratie. We bespreken de elementen in het werk van Lefort en Popper die voor de weerbare democratie relevant zijn. We betogen ten eerste dat zowel Lefort als Popper, om verschillende redenen, zich niet voetstoots laten uitleggen als weerbare democratiedenkers. Ten tweede, dat er, desondanks, in hun werk vruchtbare argumenten voor een weerbare democratie gevonden kunnen worden. En, ten derde, dat het denken van Lefort en Popper belangrijke lessen biedt die de theorie van weerbare democratie kunnen verdiepen. De belangrijkste les in het geval van Lefort is: aandacht voor democratie als samenlevingsvorm, en niet louter als institutie, en daarmee een beter begrip van hoe ons ‘democratisch-zijn’ kan uitmonden in democratische zelfvernietiging. Het denken van Popper kan daarentegen juist de ontsporingen binnen democratische instituties, of breder: het democratische debat, verhelderen. Tot slot probeert dit artikel ook een bescheiden aanzet te zijn tot een nadere bestudering van de samenhang in het werk van twee denkers die doorgaans in isolement bestudeerd worden. (shrink)

Ben shu shi zuo zhe dui zhong hua kai yuan da sheng(shang xia ce), ru jia dao yi ji, ru jia gu shi jie du, ru jia dao yi xin jie ji ben shu de nong suo,Xiu zheng he ti sheng,Cong er bi jiao xi tong,Quan mian,Wan zheng di zheng he le ru jia si xiang,Ru jia xue shuo,Ru jia wen hua de zui gao zhen li he zui jia zhi hui dao.

Het is bijna niet voor te stellen hoeveel Foucaults studie Surveiller et punir in het verleden betekend heeft voor mij en een belangrijk deel van mijn generatie. Vanwege mijn Franse achtergrond – ik promoveerde in Straatsburg op een proefschrift over Albert Camus – kende ik Foucault en zijn werk al goed. Je kon met name in de zomer van 1967 gewoon niet om hem heen. In alle parken en cafés rond de universiteit zaten toen in Straatsburg studenten zijn dikke boek (...) Les mots et les choses ostentatief te etaleren. Ze hadden het met de titelpagina naar boven naast of voor zich liggen, of hielden hun kostbare schat, met weer de titel goed zichtbaar in de hand. Het kwam zelden voor dat ze erin lazen. Als buitenlander begreep ik er niets van. Mijn Franse vrienden legden het mij uit. (shrink)

L'ouvrage prend son point de départ dans la controverse Habermas-Heidegger qui a cristallisé les termes principaux du débat de la modernité avec elle-même : revisiter l'héritage des Lumières pour en réactiver les possibilités inemployées ou prendre congé de celui-ci en vue d'un tout autre commencement de la pensée.Éclairée par la magistrale logique de la philosophie d'Eric Weil et son analyse de la société moderne, une relecture attentive de ces deux grandes oeuvres entend faire apparaître la possibilité d'un dialogue fécond si (...) on lit en contrepoint leurs analyses respectives du complexe techno-scientifique. (shrink)

Notre siecle se place sous le signe de la fin des totalites, de la dissemination, de la realite atomisee, des multiplicites pures. Autrement dit, l'etre prend conge de l'un. Mais il est aise de constater que la domination n'a pas pris fin pour autant. La multiplicite a son tour impose son regne, qui a pour nom mondialisation. Ce n'est donc pas le multiple qui nous libere, mais au contraire l'un, si du moins celui-ci se libere de l'etre comme l'etre s'est (...) libere de l'un : une unite qui ne conduit donc pas necessairement a l'unitotalite. A cette fin, Comme un nouvel Atlas noue le dialogue entre les trois grands philosophes (Plotin, Proclus, Damascius) du neoplatonisme, qui seul, dans l'histoire de la philosophie, a ose penser la difference radicale de l'un par rapport a l'etre. Dans cette perspective, l'un apparait comme une philosophie de la liberte, susceptible de repondre au primat actuel du monde sensible et du devenir autant et mieux qu'aux formes intelligibles et aux idees eternelles de la cosmologie antique a laquelle cette pensee originellement se rattache. Se definit alors un principe, qui tient et maintient le monde sans pour autant le determiner et moins encore le dominer : un principe meilleur que la puissance. (shrink)

De la pensee qui n'est plus metaphysique, Heidegger dit qu'elle est moindre que la philosophie, plus pauvre que celle-ci, precisement parce qu'elle ne se tient plus a la hauteur d'une pensee de la fondation et que, loin de pouvoir rendre compte d'elle-meme, elle est, dans sa finitude et son essence provisoire, tout entiere au service de ce a quoi elle repond, a savoir l'evenement meme de l'etre. Ce a quoi une telle pensee donne conge, c'est en effet a la structure (...) onto-theo-logique du discours metaphysique de la fondation, au profit de ce que Heidegger nomme, dans son dernier seminaire, une phenomenologie de l'inapparent. On ne peut guere s'autoriser de cette expression pour arguer, comme on l'a fait deja bien des fois, d'une derive vers la poetique ou la mystique de la pensee heideggerienne. Car cet inapparent ne renvoie a aucun arriere-monde, mais seulement a cette inapparence qui reside en tout apparaitre, a cet etre de l'etant que la philosophie au sens traditionnel de ce terme n'est parvenu a penser que sous la figure etante du fondement. C'est dire que ce que Heidegger nomme fin de la philosophie ne signifie nullement son aneantissement, mais ouvre au contraire la possibilite d'une appropriation plus authentique de ce qui a ete en question depuis le depart en elle. A la fin de la Lettre sur l'humanisme, Heidegger declarait: La pensee a venir ne sera plus philosophie, parce qu'elle pensera plus originellement que la metaphysique, mot qui designe la meme chose. C'est de cette pensee plus originelle, telle que Heidegger n'a cesse d'en preparer la venue depuis les annees trente, dont il est question dans les essais reunis dans ce recueil. (shrink)

Ben shu yi xing wei wu jia zhi er yuan lun wei yan jiu zhu xian, an zhao " ke guan gou cheng yao jian, pai chu ke guan wei fa de shi you, zhu guan gou cheng yao jian, pai chu zhu guan ze ren de shi you " si jie ceng fan zui lun ti xi de jia gou, cong ke guan yao jian, zhu guan yao jian, xiu zheng xing tai san ge wei du, lin xuan (...) fan zui lun ling yu de ruo gan zheng yi wen ti yi ci zhan kai tao lun. ben shu jian chi yi wen ti wei dao xiang, wei rao si fa shi jian ti chu de nan ti, shu li xue shuo de mai luo, kao cha li fa de tuo dang xing, dui ge zhong li lun he guan dian tiao fen lü xi, zhi li yu li lun, li fa yu si fa de liang xing hu dong he xie diao fa zhan, ti chu de fang an zai yi ding cheng du shang hui da le li lun he shi jian zhong de yi wen. (shrink)

This seventh volume of Collected Papers includes 70 papers comprising 974 pages on (theoretic and applied) neutrosophics, written between 2013-2021 by the author alone or in collaboration with the following 122 co-authors from 22 countries: Mohamed Abdel-Basset, Abdel-Nasser Hussian, C. Alexander, Mumtaz Ali, Yaman Akbulut, Amir Abdullah, Amira S. Ashour, Assia Bakali, Kousik Bhattacharya, Kainat Bibi, R. N. Boyd, Ümit Budak, Lulu Cai, Cenap Özel, Chang Su Kim, Victor Christianto, Chunlai Du, Chunxin Bo, Rituparna Chutia, Cu Nguyen Giap, Dao The (...) Son, Vinayak Devvrat, Arindam Dey, Partha Pratim Dey, Fahad Alsharari, Feng Yongfei, S. Ganesan, Shivam Ghildiyal, Bibhas C. Giri, Masooma Raza Hashmi, Ahmed Refaat Hawas, Hoang Viet Long, Le Hoang Son, Hongbo Wang, Hongnian Yu, Mihaiela Iliescu, Saeid Jafari, Temitope Gbolahan Jaiyeola, Naeem Jan, R. Jeevitha, Jun Ye, Anup Khan, Madad Khan, Salma Khan, Ilanthenral Kandasamy, W.B. Vasantha Kandasamy, Darjan Karabašević, Kifayat Ullah, Kishore Kumar P.K., Sujit Kumar De, Prasun Kumar Nayak, Malayalan Lathamaheswari, Luong Thi Hong Lan, Anam Luqman, Luu Quoc Dat, Tahir Mahmood, Hafsa M. Malik, Nivetha Martin, Mai Mohamed, Parimala Mani, Mingcong Deng, Mohammed A. Al Shumrani, Mohammad Hamidi, Mohamed Talea, Kalyan Mondal, Muhammad Akram, Muhammad Gulistan, Farshid Mofidnakhaei, Muhammad Shoaib, Muhammad Riaz, Karthika Muthusamy, Nabeela Ishfaq, Deivanayagampillai Nagarajan, Sumera Naz, Nguyen Dinh Hoa, Nguyen Tho Thong, Nguyen Xuan Thao, Noor ul Amin, Dragan Pamučar, Gabrijela Popović, S. Krishna Prabha, Surapati Pramanik, Priya R, Qiaoyan Li, Yaser Saber, Said Broumi, Saima Anis, Saleem Abdullah, Ganeshsree Selvachandran, Abdulkadir Sengür, Seyed Ahmad Edalatpanah, Shahbaz Ali, Shahzaib Ashraf, Shouzhen Zeng, Shio Gai Quek, Shuangwu Zhu, Shumaiza, Sidra Sayed, Sohail Iqbal, Songtao Shao, Sundas Shahzadi, Dragiša Stanujkić, Željko Stević, Udhayakumar Ramalingam, Zunaira Rashid, Hossein Rashmanlou, Rajkumar Verma, Luige Vlădăreanu, Victor Vlădăreanu, Desmond Jun Yi Tey, Selçuk Topal, Naveed Yaqoob, Yanhui Guo, Yee Fei Gan, Yingcang Ma, Young Bae Jun, Yuping Lai, Hafiz Abdul Wahab, Wei Yang, Xiaohong Zhang, Edmundas Kazimieras Zavadskas, Lemnaouar Zedam. (shrink)

In this seventh book of scilogs collected from my nest of ideas, one may find new and old questions and solutions, referring to different scientific topics – email messages to research colleagues, or replies, notes about authors, articles, or books, so on. -/- Exchanging ideas with Akeem Adesina A. Agboola, Muhammad Akram, Octavian Blaga, Said Broumi, Kajal Chatterjee, Vic Christianto, Octavian Cira, Mihaela Colhon, B. Davvaz, Luu Quoc Dat, R. Dhavaseelan, Jean Dezert, Hoda Esmail, Reza Farhadian, Ervin Goldfain, Muhammad Gulistan, (...) Yanhui Guo, Keli Hur, Saeid Jafari, W. B. Vasantha Kandasamy, J. Kim, J.G. Lee, Xinde Li, P. K. Lim, R. K. Mohanty, Mumtaz Ali, To Santanu Kumar Patro, Xu Peng, Dmitri Rabounski, Nouran Radwan, A.A. Salama, Musavarah Sarwar, Ganeshsree Selvachandran, Le Hoang Son, Selçuk Topal, Andrușa Vătuiu, Ștefan Vlăduțescu, Xiaohong Zhang.‬‬‬. (shrink)